امنیت سایبری در عصر کارمندان دورکار؛ اشتباهاتی که هنوز تکرار می‌شوند

با گسترش دورکاری، سطح حملات سایبری به‌شدت افزایش یافته است؛ اما بسیاری از سازمان‌ها همچنان با روش‌های قدیمی از محیط‌های کاری جدید محافظت می‌کنند. استفاده صرف از VPN، اعتماد بیش‌ازحد به کاربران، و نبود سیاست‌های Zero Trust از جمله اشتباهاتی هستند که امنیت اطلاعات را به خطر می‌اندازند. در این مقاله، رایج‌ترین تهدیدات دورکاری و راهکارهای ساده اما حیاتی برای کاهش ریسک‌های امنیتی را بررسی می‌کنیم.

چرا دورکاری امنیت سایبری را پیچیده‌تر کرده است؟

دورکاری باعث شده مرز شبکه سازمانی عملاً از بین برود. کارمندان از خانه، کافی‌شاپ، اینترنت عمومی و دستگاه‌های شخصی به منابع سازمانی متصل می‌شوند. این تغییر بزرگ، سطح حمله را افزایش داده و کنترل امنیت را برای تیم‌های IT دشوارتر کرده است.

گزارش‌های اخیر نشان می‌دهند که بخش قابل‌توجهی از نفوذهای موفق، از طریق دسترسی‌های راه دور ناایمن اتفاق می‌افتند — نه از دیتاسنترهای مرکزی.

تهدیدات رایج در محیط‌های دورکاری

در بسیاری از سازمان‌ها، تهدیدات دورکاری همچنان دست‌کم گرفته می‌شوند. مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از:

• استفاده از لپ‌تاپ‌ها و موبایل‌های شخصی بدون مدیریت امنیتی
• اتصال به شبکه‌های Wi-Fi ناامن
• فیشینگ هدفمند علیه کارمندان دورکار
• ضعف در احراز هویت چندمرحله‌ای
• نبود نظارت پیوسته بر رفتار کاربران

این تهدیدات باعث می‌شوند مهاجمان بتوانند بی‌سروصدا وارد شبکه سازمانی شوند و مدت‌ها شناسایی نشوند.

آیا VPN به‌تنهایی کافی است؟

سال‌ها VPN به‌عنوان راه‌حل اصلی دسترسی امن از راه دور استفاده می‌شد، اما واقعیت این است که VPN به‌تنهایی دیگر کافی نیست.

VPN فقط یک تونل رمزنگاری‌شده ایجاد می‌کند، اما:

• بررسی نمی‌کند کاربر واقعاً قابل اعتماد است یا نه
• وضعیت امنیتی دستگاه را در نظر نمی‌گیرد
• پس از اتصال، اغلب دسترسی گسترده می‌دهد

به همین دلیل بسیاری از حملات موفق، از طریق حساب‌های کاربری قانونی اما به‌خطر‌افتاده انجام می‌شوند.

بر اساس تحلیل‌های منتشرشده در Microsoft Security Blog سازمان‌هایی که فقط به VPN متکی هستند، در برابر حملات مبتنی بر سرقت هویت، آسیب‌پذیرترند.

نقش Zero Trust در امنیت دورکاری

مدل Zero Trust با یک اصل ساده شروع می‌شود:

«هیچ کاربر یا دستگاهی به‌طور پیش‌فرض قابل اعتماد نیست.»

در این مدل:

• هر درخواست دسترسی بررسی می‌شود
• هویت کاربر، دستگاه، موقعیت و رفتار تحلیل می‌شود
• دسترسی‌ها حداقلی و زمان‌دار هستند

Zero Trust به‌جای تمرکز بر محل اتصال، روی هویت و رفتار تمرکز می‌کند؛ دقیقاً چیزی که برای محیط‌های دورکار ضروری است.

راهکارهای ساده اما حیاتی برای سازمان‌ها

پیاده‌سازی امنیت دورکاری لزوماً پیچیده یا پرهزینه نیست. چند اقدام ساده اما مؤثر عبارت‌اند از:

• استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ای برای تمام کاربران، حتی مدیران
• محدود کردن دسترسی‌ها بر اساس نقش و نیاز واقعی
• مانیتورینگ مداوم رفتار کاربران و دستگاه‌ها
• آموزش امنیت سایبری مخصوص دورکاری برای کارکنان
• استفاده از راهکارهای مدیریت دستگاه (MDM)

این اقدامات می‌توانند ریسک نفوذ را به‌شکل قابل‌توجهی کاهش دهند.

جمع‌بندی

دورکاری دیگر یک انتخاب موقتی نیست، بلکه بخشی دائمی از دنیای کار شده است. سازمان‌هایی که هنوز با ذهنیت امنیت سنتی جلو می‌روند، خود را در معرض تهدیدات جدی قرار می‌دهند. عبور از وابستگی صرف به VPN و حرکت به سمت Zero Trust، نظارت هوشمند و آموزش کاربران، مسیر درست برای محافظت از داده‌ها در عصر دورکاری است.

امنیت سایبری در دورکاری، بیش از هر زمان دیگری، ترکیبی از فناوری، سیاست و آگاهی انسانی است.